عصاهای گُم شده!

خداداد ابراهیمیتقویم فرهنگی یونسکو را که ورق می زنیم ازتاریکزار حقوق پایمال شده بشر وحق وتوی سازمان ملل که بگذریم به صفحه ای روشن به نام روزجهانی عصای سفید می رسیم.یعنی دیروز۲۳ مهر برابر با ۱۵ اکتبر که روزجهانی عصای سفید بود.   این روز درتقویم جهانی باهدف نکوداشت نابینایان عزیز نام گذاری شده است. […]

خداداد ابراهیمی
تقویم فرهنگی یونسکو را که ورق می زنیم ازتاریکزار حقوق پایمال شده بشر وحق وتوی سازمان ملل که بگذریم به صفحه ای روشن به نام روزجهانی عصای سفید می رسیم.یعنی دیروز۲۳ مهر برابر با ۱۵ اکتبر که روزجهانی عصای سفید بود.

 

این روز درتقویم جهانی باهدف نکوداشت نابینایان عزیز نام گذاری شده است. وعصای سفید نماد ونشانه آنان شناخته شده است ماهم این روز را به همه روشن دلان این روشن ضمیران تبریک می گوییم.
عصا درزندگی ما به ظاهر بینایان، نمادقدرت، دیدن وخوب دیدن، احتیاط ومراقبت، دلیل راه، آگاهاننده، هوشیاری وبیداری وآگاهی ست.اما متاسفانه ما خود را ازاین قدرت وآگاهی بی بهره کرده ایم ، آنجا که بسیاری از ما آدم ها در بحبوحه زندگی ودرلحظات ندیدن بسیاری از واقعیات وحقایق اطراف خود، نابینای نابینا هستیم وبرای قدم زدن در دنیای واقعی وراستین به صدها عصانیازمندیم. وقتی ما درتاریکزار جهل قدم می زنیم به عصایی  نیازمندیم که دربرخورد با فراز وفرودهای زندگی آسیب و صدمه نبینیم،
آنگاه که بی مبالات دیگران را با عداوت، قضاوت می کنیم ، بدان معنی ست که معادمحور نیستیم وعصای ایمان را ازدست داده ایم،
وقتی ازکنارسائلی عبورمی کنیم وتمنای نگاهش راپاسخی کریمانه نمی دهیم به عصایی  نیازمندیم، وقتی منکری رابه عینه مشاهده می کنیم وناهی آن نمی شویم حتما به عصایی  سخت محتاجیم، وقتی که ناحقی را می بینیم و با سکوت خود آن را حق جلوه می دهیم یعنی اینکه نابینا هستیم وبه عصایی  نیازمندیم، آنگاه که در زندگی روز مره کورمال کورمال ودست به عصا حرکت می کنیم ومفهوم واقعی زندگی و نیکو زیستن را نیاموخته ایم ، یعنی اینکه درزندگی چیزی کم داریم یعنی عصایی که نداریم، وقتی فساد های اجتماعی را می بینیم وخودرا به کوچه علی چپ می زنیم وراست را چپ وچپ را راست جلوه می دهیم یعنی اینکه آدرس عدالت و عقلانیت را گم کرده ایم  و واقعیت ها را درک نکرده ایم وبه عصایی  نیازمندیم، وقتی وقایع مبرهن وروشن را نمی بینیم وخود، خرافه ها وبدعت ها را اشاعه می دهیم یعنی اینکه نابینا هستیم ، آنگاه که همه این واقعیات زندگی را کنارهم می گذاریم واز خود می پرسیم چه مایه دراین مفاهیم آرمانی وانسانی عمیق شده ایم وبه باور ودیدن حقیقی نائل آمده ایم وپاسخ ما فقط دست به عصا زیستن است ومسئولیت گریزی ست ، آن وقت است که باید به این واقعیت تلخ اعتراف کنیم که چشم دل از کف داده ایم و هم پای اراده وهم راه را وهم عصا را گم کرده ایم.

 

 انتهای پیام/*

 {loadmodule mod_banners,عضویت در تلگرام}