دهقان فداکار با قطار ابدی رفت

آن تصویر نقاشی شده از او و قطار، درقاب خاطره هایمان ماندگارشده است. ریزعلی خواجوی نه خواب بود و نه خیال، نه افسانه بود و نه سوال. حقیقتی بود ماندگار، پاسخی بود به پرسش روزگار.
کتاب فارسی را که ورق می زدیم، درس دهقان فداکار، نه درس که مشق عشق و ایثار بود برای فرداهایی که می آمدند.
ما بزرگتر شدیم اما افسوس، داستان کامل و شیرین دهقان فداکار از کتابها رخت بربست.
اما چه بگویم! دهقان فداکار در این سالهای آخرین می گفت: من نامم”ازبرعلی حاجوی”است، من پیراهنم را درنیاوردم، بلکه کتم را بر چوبدستی بستم و مشعلی ساختم و اینکه من آن روز از مسافران کتک هم خوردم…شاید:
هر که در این دهر مقرب تراست
جام بلا بیشترش می دهند
دهقان فداکار هم رفت مثل قهرمانانی که از کتابها گریختند.