رگ گم‌شده ارتباط *نعمت‌اله آرمان‌نیا، کارشناس روابط‌عمومی

به گزارش پویاخبر، با این حال همین شغل پر رمز و راز، گاهی چنان تقلیل می‌یابد که نه “نهاد ارتباط”، بلکه صرفاً “زینت تشریفات” انگاشته می‌شود. گاه در قامت “بلندگوی اشخاص” ظاهر می‌شود. گاه نقش “آجیل مشکل‌گشا” به او داده می‌شود، که اگر در مراسم بود، بود، و اگر نگذاشتی، نگذاشتی!

در این میان برخی نیز با نگاهی تقلیل‌گرا، روابط‌عمومی را با بلاگر اشتباه می‌گیرند؛ تصور می‌کنند اثرگذاری روابط‌عمومی در تعداد فالوئر است، یا در جذاب‌بودن ظاهریِ پیام‌ها. اما روابط‌عمومی تریبون هیجان نیست. سلبریتی‌بودن، کار او نیست. او پیش و بیش از آن‌که دیده شود، باید “دیده‌بان” باشد. تأثیر او نه در عدد، که در اعتماد است؛ نه در وایرال‌شدن، که در وصل‌شدن. روابط‌عمومی، هنر ارتباط عمیق است، نه ارتباط پر سروصدا.

روابط‌عمومی اگر چه گاه مهجور است و بی‌جایگاه، اما همچنان زیباست؛ چون لبخند دارد، چون مردم دارد، چون زبان بی‌زبان‌هاست. چون به جای زخم زدن، پیوند می‌زند. چون به جای فریاد، سکوت مؤثر دارد. چون مأموریتش رفع موانع ارتباطی انسان‌هاست؛ مبارزه با انزوا، ترمیم شکاف‌های رفتاری، ترجمه‌ زبان مدیریت برای مردم و بالعکس.

در جهانی که دیگران می‌کوشند بیشتر دیده شوند، روابط‌عمومی می‌کوشد تا بیشتر بفهمد. و این، کاری‌ست انسانی، شریف، و همچنان زیبا و خواستنی.
گفته بود: «شغل‌ها بو دارند… دست آخر هر آدمی شبیه شغلش می‌شود» و چه عطری خوش‌بوتر از “رایحه‌ ارتباط” برای آنان که در روابط‌عمومی‌اند؟