نوجوانان بزرگسال، پروفسوران دانشگاه نرفته، جوانان گرفتار در عقده های کودکی ✍️مجتبی تابش – کارشناس ارشد حقوق جزا

یادداشتی کوتاه برای پدران و مادرانی که کودک یا نوجوانی در خانه دارند و برای دیدن بزرگ شدن و پیر شدن فرزندشان آرزوها دارند.

(ایران با داشتن گروه بزرگی از جوانان به روندهای سالم جمعیتی خود می‌بالد. حدود ۲۵ درصد از جمعیت تقریبا ۸۵ میلیون نفری ایران زیر ۱۵ سال سن دارند و ۲۲ درصد دیگر بین ۱۵ تا ۲۹ ساله هستند« صفحه اینترنتی یونیسف در ایران »)
در پر حادثه ترین زمانه ی تاریخ قرار گرفته ایم دورانی که به سبب سایه ی ترسناک چتر بزرگ اینترنت ، جهان بزرگ به دهکده ای کوچک به جهت دسترسی به اطلاعات معرفی شده است .

انسانها به سبب قرارگیری در دو دوره ی ارتباطات فیزیکی گسترده در سالهای قبل از دهه ۸۰ و ارتباطات مجازی بعد از دهه ۸۰ به نا خواسته به سه دسته سنی تقسیم می شوند.

۱- جوانان و بزرگسالان دهه های قبل از نیمه ی۱۳۸۰ که سن ۲۴ سال به بالا دارند
۲- جوانان مابین دهه هشتاد که ۱۹ تا ۲۴ سال سن دارند
۳- نوجوانان و کودکان بعد از دهه نود که زیر ۱۴ سال سن دارند .

در این یادداشت نکاتی ریز که در سایه ی تربیت نوجوانان و کودکان بعد از دهه ی نود که ۱۴ سال به پایین دارند می پردازم؛

با مروری کوتاه بر تیتر اخباری که در اینترنت و فضای رسانه قرار می گیرد (مثلا«میانگین سنی مجرمان سایبری ۱۶ تا ۲۳ است/ ایسنا» ) به نتایجی سطحی از سن اولیه شروع به جرم پی می بریم.

قانونگذار در فصل ششم قانون آیین دادرسی کیفری در مواد ۴۰۸ تا ۴۱۷ به موضوع «رسیدگی به جرائم در دادگاه اطفال و نوجوانان» پرداخته است. حداکثر سن نوجوان ۱۸ سال تعریف شده است و این بدان معنی است که اگر بخواهیم به موضوع چرایی ارتکاب جرم در جوانان و بزرگسالان بپردازیم می بایست به سراغ روش تربیتی نوجوانان و کودکان بعد از دهه نود که زیر ۱۴ سال سن دارند بپردازیم( گروه سنی سوم دسته بندی شده).

اصولاً والدین به دلیل شکاف فاصله سنی و احساسات روانی قرار گیری در دو دوره ی زندگی در گذشته و عصر حاضر که تضاد طبقاتی و همچنین معیشتی گسترده ای دارند سعی در خالی کردن عقده و نداشته خود با استفاده از تهیه آن موارد با بالاترین کیفیت برای کودکان و نوجوانان خود می کنند. که این موضوع ناخواسته چالشی عمیق در سطح روابط والدین با فرزندان ایجاد می کند.

کودکی که بجای آموزش و بازی در مهد کودک و پارک به کلاسهای زبان و … با جبر والدین فرستاده می شود.

نوجوانی که در آغاز نوجوانی بجای بازی ، ورزش و درس با هدیه ی گوشی موبایل و خط خصوصی و ده ها کلاس اموزشی فاقد نتیجه مناسب وقت گذاری می کند.
نوجوانی که می بیند والدین دیگر به سبب رفاه یا چشم و هم چشمی برای فرزندانشان چه ها می کند؛

اینها نه در کودکی ، کودکی کرده اند و نه در نوجوانی ، نوجوانی . در جوانی هم عقده های کودکی و نوجوانی را حمل می کنند.

به سبب ارتباطات ضعیف والدین با کودک و نوجوان خود و سرگرم کردن وی با موارد و آموزش های مطرح شده فرزند وی به جهت رشد عقلی بسان یک پرفسور رشد می کند و گاها سن بلوغ این افراد به زیر سن قانونی در پسران۱۵ سال و در دختران ۹ سال می رسد . همچنین سن رشد این کودکان و نوجوانان نیز به شدت از ۱۸ سال نزول می کند که این اوامر در شکل گیری یک نوجوان و جوان با استعداد روحی متمایل به انجام بزه (جرم) نزدیک و منتج می شود.

چنین افرادی با روش تربیتی مشابه همیشه عقده ی کودکی و نوجوانی خود را حمل می کنند و این عقده همچون آتشفشانی در درون آنهاست و گاها این نوجوانان و جوانان بدلیل آگاهی، مهارت و حس نیاز قبل از سن قانونی دچار مسائلی مانند انجام جرم و حتی خودکشی می شوند.

🟢والدین می بایست؛ بدانند و آموزش ببینند که چگونه فرزندانشان را تربیت کنند که شکاف عمیق دو نسل موجب نشود که فرزندانی حامل حس عقده تحویل جامعه دهند.
🟢پدر و مادر باید بدانند؛ که مهمتر از آموزش های جانبی فرزندان ، زندگی و آرامش و آینده ی در سلامت فرزندانشان است.

🟢آنها می بایست ؛ ارتباط خود با فرزندانشان را بیش از پیش کنند و بهترین دوست و محرم امن فرزندانشان باشند . گاهی یک ساعت گفتگو با فرزند تاثیر دهها ساعت آموزش را دارد.

🟢مهمتر از دانشگاه و کار برای یک نوجوان و جوان راهی است که بتواند در آن حس زنده بودن و زندگی را داشته باشد.

🟢باید به کودک و نوجوان بنحوی عاقلانه فهماند و نشان داد که واقعیت زندگی در خارج از فضای مجازی زیباست.